Categorie Duurzaamheid
Inmiddels zijn mondmaskers en handschoenen zo wijdverbreid in het straatbeeld, dat vogels er hun nest mee bouwen, fijn extra isolatiemateriaal.
Maar met een deel van de dieren die met al dat plastic in aanraking komen, loopt het minder goed af. De handschoen van de foto komt bijvoorbeeld uit de vest hier voor de deur en ja, er zit een vis in.
‘Vroeger’ op het werk liet je dat wel uit je hoofd, een tweede mok drab uit een automaat. Maar verse koffie blijft nu eenmaal een heerlijke gewoonte.
Wanneer je de tijd neemt om je echt te verdiepen in de natuur, levert dat je meer op dan een paar uurtjes ontspanning. Een vriendschap met een octopus, bijvoorbeeld.
Gebruik van weckpotten bespaart niet alleen afval. Het scheelt ook alle energie die het kost, om eenmalig te gebruiken verpakking te produceren. Zeker omdat de glazen potten tot wel 40 keer opnieuw gebruikt kunnen worden.
Het uitputten van de aarde is dus niet iets van de laatste tijd. Het enige verschil is dat er vroeger een paar van dit soort relatief kleine koninkrijken waren, die verwoestijnd zijn. Maar omdat we daar al die tijd mee doorgegaan zijn, is inmiddels een derde van de wereld verzand.
Ons op het water bevochten kikkerlandje kent een geschiedenis van water afvoeren, alles wegsluizen naar de zee. Dat was altijd al van belang om droge voeten te houden, maar na de tweede wereldoorlog is dit nog verder geïntensiveerd. Extra sloten… Verder lezen →
Uit recent onderzoek blijkt dat microplastics met het grondwater door planten opgenomen worden. Zo krijgen we de deeltjes niet alleen binnen via vis uit zee, maar ook met het eten van bijvoorbeeld appels of wortels.
De documentaire toont ook de kracht van naïviteit. Soms is het maar goed dat je vooraf niet weet wat een onderneming je gaat kosten. Je probeert dingen en ontdekt mogelijkheden waarvan je geen weet had. En op zijn minst weten de Chesters’ met deze film anderen te inspireren en te bewijzen dat het wel degelijk anders kan.
Er komen steeds meer initiatieven die het voor de gemiddelde mens, die duurzaamheid belangrijk vindt, maar niet zijn leven eraan kan/ wil weiden, mogelijk maken om verantwoord te leven.
In Rotterdam kan je al een tijdje verpakkingsvrij je levensmiddelen inkopen. Dit blijkt een duurzame methode die binnenkort waarschijnlijk in heel Nederland uitgerold wordt. Voor nu kan je in ieder geval alvast een potje cadeau doen aan de voedselbank.
Nu blijkt maar waar zo’n quarantainetijd al niet goed voor kan zijn. Zelfs de compostwormen zijn populairder dan ooit tevoren. Iemand schreef me dat er nu tijd is om in duurzaamheid te investeren.
Vanuit het hygiëneprotocol van het ziekenhuis was ik ook thuis erg verknocht geraakt aan handalcohol. Gelukkig leer je met kinderen al snel dat niet steriel over het algemeen ook schoon genoeg is. Voor een groot deel komt het dus neer op bewustwording, het kiezen van de juiste producten en weten wat de mogelijke alternatieven zijn.
Een snelle rekensom maakt duidelijk dat de laagste score 1,2 aardbol zou zijn, hetgeen een heel frustrerend vooruitzicht is. Het betekent dat we in het westen niet in staat zijn om bovenmatig veel grondstoffen op te souperen, behalve wanneer we allemaal in een zelfvoorzienend tiny house met moestuin gaan leven. Owja, dat was ook precies het nieuws, dat als we zo doorgaan, we sowieso niet genoeg ruimte hebben. Nu maar hopen dat alle campagnes voor meer leraren aanslaan, zodat een legertje Boyan Slats’ opgeleid kan worden om deze problemen op te lossen.
Afgelopen weekend was het weer tijd voor de landelijke tuinvogeltelling. Leuk staaltje statistiek in je achtertuin. Al laat een snelle blik op de resultaten ook weer zien hoe lastig dat is. Een van de overburen, weliswaar aan het water, maar toch in het centrum van de stad, zou in een half uur tijd 107 vogels hebben geteld.
Mijn oma vroeg, na afloop van een feestje, wie de halve ui mee naar huis wilde nemen, omdat zij die in haar eentje toch niet op ging eten. En iedereen reageerde met, “ja hoor oma, een halve ui kan je nu toch nog wel weggooien!” Dat is dus een praktisch voorbeeld van de generatiekloof en allicht een gemis in onze opvoeding.
Per toeval ontdekte ik het plantenasiel. En bij nader inzien past het wel in de lijn der verwachting van ons impulsief koopgedrag en het vervolgens net zo vlot afdanken van wat bij nader inzien toch niet helemaal onze smaak is. Zo kan je naast kleren en spullen, zelfs planten een goede tweede kans bieden.
Het heeft vast niet je favoriete geur of smaak, maar toch ben je intensief gebruiker. Het is bijvoorbeeld te vinden in wasmiddel, cornflakes, chips, diesel, waxinelichtjes, biobrandstof, tandpasta, koekjes, halvarine en ga zo nog maar even door.
Planten zijn weer helemaal hip. Gewoon om de eigenschappen die ze hebben, namelijk fotosynthese. Naar aanleiding van een Nasa rapport, of waarschijnlijk ook door marktwerking, worden er nu overal lijsten gepubliceerd met anti-snurk ananas of platen van plantjes die je opvrolijken.
Als er nu ergens redelijk eenvoudig bespaard kan worden op stikstofuitstoot en andere overlast, dan is het in Zandvoort. Maar daar is geen denken aan, want het levert geld op en iedereen lijkt groot fan van onze Nederlandse F1 held. Misschien kunnen de boeren in de strijd tegen hun wegbezuiniging bij wijze van ludieke actie het circuit bezetten. Dat is pas een gepaste schreeuw om aandacht!
In de zomer zitten de lindes vol bladluis, die zich te goed doen aan het suikerwater uit de boom. Wel begrijpelijk dus, dat onze tortels elk jaar weer proberen te nestelen in deze boom. Een huis in een snoepwinkel, wie wil dat nu niet.
De beste investering zijn misschien toch de zonnecollectoren. Aangezien ons korte termijn brein graag snel resultaat en beloningen wil. Iedere dag kan je zien hoeveel de zon schijnt en wat het je allemaal oplevert. De lol is nog het grootst wanneer je een analoge meter hebt, voor je het weet levert de zon je zoveel energie dat je meterstanden door de nul teruglopen! Endorfine rush gegarandeerd.
Het mag dan ‘augmented reality’ heten, de mensen die eraan meedoen, zijn met hun hersenactiviteit mijlen ver verwijderd van de realiteit om hen heen. Typisch menselijk ook, om niet de tijd te nemen om te ontdekken wat er in werkelijkheid om je heen leeft. Maar een virtueel filter te gebruiken, zodat je zeker weet dat je veel verrassends en onalledaags gaat meemaken.
Wat me opvalt is dat maar zo’n 30% van de afnemers vrouw is. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Een wormenhotel leek me vooral een kneuterig duurzaam programma voor in huis, terwijl mannen in mijn beleving meer voor Tesla-achtige projecten gaan.
Wanneer je de hoeveelheden voedingsstoffen en water bekijkt die nodig zijn om een kilo oesterzwammen te kweken, in vergelijking met kip, varken of koe, sta je versteld. Het geeft maar weer eens aan hoe veeleisend en inefficiënt ons dieet eigenlijk is.
De varkensbaron is blijkbaar ook onderdeel van de veehouderij. Dat is zo’n beetje het type wat we in de randstad een huisjesmelker noemen, maar dan voor dieren.